بازدارندگی هسته‌ای؟
در این نوشته می‌خواهم از موضع راهبردی جمهوری اسلامی ایران و فتوای مقام معظم رهبری مبنی بر پرهیز از تولید و نگهداری سلاح هسته‌ای دفاع کنم. اخیرا در گفت‌وگوهای فضای مجازی برخی از دوستان اهل تحلیل سیاسی اظهار‌نظر می‌کنند که در این نقطه تاریخی که قرار گرفته‌ایم، یک «یا علی» دیگر بگوییم و به بمب هسته‌ای دست یابیم.
در این نوشته می‌خواهم از موضع راهبردی جمهوری اسلامی ایران و فتوای مقام معظم رهبری مبنی بر پرهیز از تولید و نگهداری سلاح هسته‌ای دفاع کنم. اخیرا در گفت‌وگوهای فضای مجازی برخی از دوستان اهل تحلیل سیاسی اظهار‌نظر می‌کنند که در این نقطه تاریخی که قرار گرفته‌ایم، یک «یا علی» دیگر بگوییم و به بمب هسته‌ای دست یابیم. این نگاه و تحلیل را هم در بین برخی از اصولگراها می‌شود دید و هم در بین برخی از تحلیلگران اصلاح‌طلب یا کارشناسان علوم سیاسی و راهبردی.
بحث استراتژی بازدارندگی از طریق داشتن سلاح هسته‌ای در ایران چندان جدید نیست. در حدود سه دهه پیش مرحوم دکتر عسگرخانی، از استادان مطرح علوم سیاسی، نظریه لزوم حرکت به سمت سلاح هسته‌ای را در ایران مطرح و کسانی را به این رویکرد متمایل کرد. نظریه ایشان حتی در مصاحبه‌های رسمی نیز انعکاس داشت. البته این رویکرد هیچ‌گاه به عنوان سیاست رسمی جمهوری اسلامی ایران پذیرفته نشد و همواره در حد یک نظریه باقی ماند.
